Sieci bezprzewodowe (WLAN - Wireless LAN) mają większość cech tożsamych ze zwykłymi sieciami lokalnymi, jednak dwiema głównymi cechami, jakie te sieci odróżniają jest fakt iż jako medium w WiFi używa się fal elektromagnetycznych w pasmach 2,4GHz i 5,7GHz oraz to, że metoda dostępu do medium zamiast CSMA/CD została zmieniona na CSMA/CA.

Krotka historia sieci bezprzewodowych

Sieci bezprzewodowe w postaci jaką znamy obecnie narodziły się w końcu lat 80. Wówczas były to różne i niekompatybilne między sobą systemy projektowane niemal wyłącznie do zastosowań przemysłowych i niedostępne szerszej rzeszy konsumentów. Początkowo używano częstotliwości 900Mhz jako pasma nie objętego koniecznością rejestracji urządzeń, później większość rozwiązań przeniesiona została do pasma 2.4GHz. Wtedy oferowały one zaledwie przepustowości rzędu 1MBit lub 2Mbit w porównaniu z obecnie oferowanymi od 11MBit aż do 108MBit. Trzeba było czekać aż 7 lat aby dzięki organizacji IEEE kryteria działania sieci WLAN zostały ustandaryzowane oraz aby w roku 1997 powstała specyfikacja znana wszystkim jako 802.11. Jednymi z pierwszych urządzeń zgodnych z 802.11 były mostki radiowe oraz bezprzewodowe karty sieciowe serii Aironet 3500. Jednak i później napotykano niekompatybilności pomiędzy urządzeniami różnych producentów, którzy deklarowali zgodność swoich produktów z 802.11. W celu zniwelowania tych niekompatybilności oraz certyfikacji produktów, we wrześniu 1999 powstała organizacja o nazwie WECA zrzeszająca takie firmy jak: 3Com, Aironet, Intersil, Lucent, Nokia, i Symbol. Już w grudniu 1999 powstały dwa nowe standardy: 802.11b pracujący w paśmie 2,4GHz oraz 802.11a pracujący w paśmie 5,7GHz; oba oferowały nowe metody modulacji fal radiowych. 802.11b zapewniał maksymalną przepustowość 11MBit natomiast 802.11a aż 54MBit. Standardy te nie były ze sobą kompatybilne. Oprócz pasma częstotliwości pracy różniły się one także sposobem wykorzystania medium transmisyjnego.