W dalszym ciągu jednak zainteresowanie tą technologią rosło, więc niedługo później, bo w 2003 roku powstał nowy standard 802.11g, który pracuje w paśmie 2,4GHz i praktycznie jest rozszerzeniem wcześniejszych osiągnięć: poprzez podobieństwo do 802.11a zwiększono przepustowość do 54MBit oraz niemal całkowicie zapewniono kompatybilność w dół z urządzeniami 802.11b.

 

W owym czasie ilość pracujących sieci bezprzewodowych opartych o urządzenia standardu 802.11b była znaczna toteż nowy standard musiał uwzględniać interesy użytkowników, którzy chcieli rozszerzać swoje sieci a jednocześnie korzystać z nowości technicznych. Krótko po tym zaczęły pojawiać się urządzenia pracujące w standardach 802.11b/g oraz 802.11a wyposażone w dwa zestawy anten.
 

PseudoStandard

Do dziś część producentów próbuje na własną rękę rozszerzać istniejący standard i w niektórych urządzeniach pojawiają się przepustowości rzędu 108MBit (m.in. D-Link, Linksys, US Robotics). Należy się więc spodziewać nowej rewolucji w standardach z rodziny 802.11.

 

Warstwa fizyczna sieci

Tym, co wyróżnia sieci bezprzewodowe w stosunku do klasycznych – stacjonarnych, niewątpliwie jest warstwa fizyczna. Aby przekonać się jak dokładnie kształtują się różnice pomiędzy zwykłym Ethernetem a WiFi za publikacją [3] spróbujmy określić jak organizacja IEEE ustanowiła poszczególne standardy sieciowe OSI z rodziny 802 oraz jaka jest między nimi zależność.

Struktura rodziny sieci opartych na IEEE 802

 

 

Jak widzimy warstwy LLC (Logical Link Control) oraz MAC (Medium Access Control) są wspólne dla sieci klasycznych jak i bezprzewodowych, natomiast warstwa fizyczna (PHY) znacząco różni się pomiędzy tymi sieciami. Bardziej zaawansowanii czytelnicy orientują się zapewne iż w sieciach przewodowych (ethernet) wykrywanie kolizji pakietów wysyłanych jednocześnie przez dwóch lub więcej nadawców jest realizowane już po fakcie. (Metoda dostępu nazywana CSMA/CD) Warto pamiętać jednak iż warstwa MAC dla sieci 802.11 zawiera w tej sferze dodatkowe rozwiązania niezwykle znaczące w komunikacji bezprzewodowej. Jednym z najważniejszych jest stosowanie dostępu do medium typu CSMA/CA zamiast CSMA/CD.